Pierwsze wzmianki o uprawie tej rośliny oleistej pochodzą z Indii, z okresu ok. 3 tys. lat p.n.e. Prawdopodobnie powstała ona poprzez skrzyżowanie kapusty i rzepiku. Początkowo wysiewana w krajach o ciepłym klimacie stopniowo rozpowszechniła się i aktualnie uprawia się ją w wielu krajach o klimacie umiarkowanym, w średnich szerokościach geograficznych.
W Europie rzepak uprawiany był od około XVI w (niektóre źródła podają wiek XIII) w celach niespożywczych – jako olej do lamp, smar lub do produkcji mydła. Niektórzy twierdzą, że wcześniej uprawę rozpoczęli chrześcijanie, stosujący olej rzepakowy jako tańszy zamiennik dla oliwy z oliwek używany w tzw. „wiecznych lampkach”. Większą popularność jako roślina uprawna rzepak zyskał w okresie II wojny światowej – używany był w celach technicznych i spożywczych (olej).
Rzepak starych odmian zawierał związki chemiczne szkodliwe dla zdrowia. Dopiero w latach 60tych XX wieku profesor Krzymański wyprodukował odmianę niskoglukozynolanową. W tym samym okresie w Kanadzie uzyskano odmiany bezerukowe. Połączenie tych dwóch cech umożliwiło powstanie uprawianych współcześnie odmian „00” (dwuzerowych, inaczej nazywanych podwójnie ulepszonymi), które nadają się do spożycia przez ludzi.
Dzisiaj rzepak stosowany jest do celów spożywczych, paszowych (śruta rzepakowa) i technicznych (olbrzymie znaczenie w branży biopaliwowej).
Olej rzepakowy zawiera witaminy E,K i karotenoidy, a także sterole i polifenole. Kwasów tłuszczowych nasyconych zawiera niewiele, natomiast kwasów nienasyconych (w tym omega-3) sporo
.Standardowe parametry handlowe rzepaku „00”:
Wilgotność max. 9%
Zanieczyszczenia ogółem max. 2%
W tym nieużyteczne max. 1%
Zawartość oleju min. 40%
Zawartość kwasu erukowego w tluszczu max.2%
Zawartość glukozynolanów max. 25 mikromoli